#39 Stephanie Garber "Caraval. Chopak, który smakował jak północ"

Autor: Stephanie Garber

Tytuł: Caraval. Chłopak, który smakował jak północ

Wydawnictwo: Znak Literanova

Liczba stron: 415

Moja ocena: 8/10

Wydawnictwo Znak zaskakuje mnie coraz bardziej. Gdy dostałam propozycję przeczytania książki "Caraval. Chłopak, który smakował jak północ" w pierwszym odruchu zawahałam się. Z jednej strony trochę dziwny tytuł - intrygujący, ale jednocześnie jakiś taki... nierealny. Z drugiej strony fabuła - fantastyka, której ostatnio niewiele czytam, ale czymś do siebie przyciągająca. Ostatecznie, nie do końca przekonana, zaryzykowałam. I była to absolutnie doskonała decyzja!

Niebo przybrało kremową barwę, jak masło z wanilią. Wyglądało tak, ze powietrze powinno mieć smak słodzonego mleka i lukrowanych snów, tymczasem zostawiało w ustach Scarlett tylko gorzki pył.

Ja tej książki nie przeczytałam. Ja ją dosłownie pochłonęłam. Jak zaczęłam czytać, to wręcz nie mogłam się oderwać (całe szczęście, że miałam urlop!). Scarlett i Tella to siostry wychowywane brutalną ręką ojca na małej wyspie. Od dziecka marzyły o wyrwaniu się z jedynego świata, jaki znają, dlatego też starsza z nich, Scarlett, co roku pisała listy do tajemniczego Legendy - mistrza gry Caraval. Wiadomości te od lat jednak pozostawały bez odpowiedzi.

Teraz nastoletnia Scarlett przygotowuje się do ślubu z mężczyzną, którego nie zna. Męża wybrał jej ojciec, jednak skrzętnie pilnuje, by córka nie poznała jego tożsamości aż do dnia zaślubin. Dla dziewczyny to jedyna nadzieja na zmianę życia i wyrwanie siebie oraz siostry spod tyrańskich rządów ojca - przynajmniej tak sobie to wyobraża. Na kilka dni przed ślubem Scarlett dostaje zaproszenie na Caraval od samego Legendy. Z jednej strony czuje ekscytację, z drugiej jednak nie chce ryzykować podróży w obawie, że nie zdąży wrócić na własny ślub. Niesforna Tella w konspiracji z nowo poznanym żeglarzem Julianem podstępem zmusza rozsądną siostrę do wzięcia udziału w grze.

Caraval jednak jest pełen niebezpieczeństw. Rzeczywistość miesza się w grze z fikcją. Nie wiadomo już, kto jest kim, ani co jest prawdą. Są chwile, gdy trudno nie popaść w obłęd, a strach popycha do podjęcia trudnych decyzji. Są również chwile, gdy trzeba się zmierzyć z własnymi pragnieniami, stanąć z nimi twarzą w twarz lub też wybrać pomiędzy najcenniejszymi marzeniami. Problem pojawia się, gdy można wybrać tylko jedno z nich...

Smakował jak północ i wiatr. Spowijały go głęboki brąz i jasny błękit - kolory wywołujące w niej poczucie bezpieczeństwa.

Caraval to świat pełen magii i emocji. Jest to miejsce, w którym wszystkie zmysły szaleją, tworząc razem nieprzewidywalną mieszankę. Kolory mogą pachnąć, obrazy smakować a kolory mogą być miękkie w dotyku. Każdy zakręt skrywa drogę do innego świata, a drzwi otwierają nowe możliwości. Zasady gry są nieobliczalne, a każdy ruch może wiązać się z nagrodą lub ze śmiercią. Gdy do tego nagrodą jest życie najbliższej ci osoby, cała pewność i poczucie bezpieczeństwa nagle gdzieś ulatuje. Pamiętaj, to tylko gra - tak wszyscy powtarzali Scarlett. Ale czy na pewno?

W witrynach leżały meloniki ozdobione wypchanymi wronami. Pokrowce na parasolki. Opaski wyszywane ludzkimi zębami. Lusterka odbijające mroki duszy tego, kto się w nich przeglądał.

Świat Caravalu wciągnął mnie bez reszty. Moja fantazja szalała. To piękny świat, trudny do opisania w kilku słowach. Moja wyobraźnia pofrunęła, jak młody ptak wypuszczony pierwszy raz z gniazda - nieporadna próbowała odnaleźć się w bujnych opisach autorki, by smakować je z pełni rozwiniętymi skrzydłami. Nieprzewidywalne zwroty akcji powodowały pikowanie mojego serca i ściskanie w gardle.

Scarlett nigdy nie pragnęła, by czas się zatrzymał lub zwolnił tak, by jedno uderzenie serca trwało rok, oddech całe życie, a dotyk wieczność.

Nie wiem dlaczego, ale ta książka w pewnym sensie kojarzy mi się z występami światowej sławy cyrku - Cirque du Soleil. (jeśli ktoś ich jeszcze nie zna, to serdecznie polecam). Po przekroczeniu wejścia do namiotu na ich występy czułam się podobnie jak po wejściu w świat wykreowany przez Stephanie Garber - jakby pochłonęła mnie magia, wessały kolory, w uszach zagrała piękna muzyka, a jednocześnie akrobacje wywoływały grozę. Od tego nie da się oderwać wzroku, trudno uspokoić rozemocjonowane serce a po wszystkim człowiek niezupełnie jest gotowy na powrót do szarej rzeczywistości.

Powtórzyła jego imię niezliczenie wiele razy. Jak modlitwę. Błaganie. Szept. Pożegnanie.

Raz jeszcze dziękuję Wydawnictwu Znak za tę piękną przygodę! Z niecierpliwością czekam na kolejną odsłonę Caravalu.