#22 Lauren Oliver "Panika"

Autor: Lauren Oliver

Tytuł: Panika

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 360

Moja ocena: 6/10

Heather jest nastolatką, która wkrótce kończy szkołę średnią. Mieszka w niewielkim miasteczku, jawiącym się młodym ludziom jako miejsce nudne i bez perspektyw. Największą rozrywką i jednocześnie szansą dla świeżo upieczonych absolwentów jest udział w grze o nazwie Panika, w której można wygrać dużą sumę pieniędzy – przepustkę do wielkiego świata i do spełnienia marzeń.

Gra będzie toczyć się dalej, tak czy inaczej. Nic tego nie powstrzyma.

Gra co roku odbywa się zaraz po rozdaniu dyplomów i każdy może wziąć w niej udział. Nie można się jednak do niej przygotować – nikt nie wie, przed jakimi zadaniami będą musieli stanąć jej uczestnicy. Nikt też nie wie, kim są tajemniczy sędziowie. Wiadomo jedynie, że wygrać może tylko jedna osoba. Czy Heather zaryzykuje własnym życiem, by stanąć przed szansą jego zmiany?

Opis książki wzbudził moje zainteresowanie. Kojarzy mi się z „Igrzyskami śmierci”, czyli akcją, napięciem i adrenaliną. Niestety dałam się zwieść.
Ta pozycja bardzo mnie zawiodła. Każdą kolejną stronę czytałam z nadzieją, że zaraz wydarzy się coś, co zmieni bieg wydarzeń, coś co zaskoczy i spowoduje mocniejsze bicie serca. Czekając na ten moment okazało się… że dotarłam do końca książki.

I odszedł. A gdy ona nie była w stanie znieść tego dłużej, gdy nogi zaczęły jej odmawiać posłuszeństwa i gniew rozszarpywał jej duszę na strzępy, gdy postanowiła, że jednak się odwróci i za nim krzyknie, on siedział już w samochodzie i nie mógł jej usłyszeć.

Przede wszystkim bohaterom, zwłaszcza Heather, wszystko zdaje się przychodzić lekką ręką. Niby ma za sobą ciężkie przeżycia, ale nie wyczuwam w jej postaci żadnego wysiłku ani walki samej ze sobą. Nie zdążyłam też przywiązać się ani szczególnie polubić żadnego z bohaterów, co wynika z faktu, że nawet nie miałam szansy ich dobrze poznać. Mam wrażenie, że wszystko ślizgało się po powierzchni, bazowało na wstępnym opisie, stereotypie postaci. Jest zatem  piękna i delikatna, ale trochę infantylna Nat, szary i trzymający się na uboczu Dodge, silna i nie do końca w siebie wierząca Heather oraz nieustannie towarzyszący im przyjaciel Bishop. Jest też miłość i zranienie, które staje się siłą napędową do działania dla głównej bohaterki.

Człowiek wszędzie zabiera ze sobą swoje demony, tak samo jak zabiera ze sobą swój cień.

Pomysł na fabułę również jest ciekawy. Są wyzwania, teoretycznie mrożące krew w żyłach zadania, o których bohaterowie dowiadują się nagle, bez wcześniejszego uprzedzenia. Szkoda tylko, że to wszystko jest właśnie w teorii. Zanim jednak czytelnik zdąży poczuć grozę, okazuje się, że już jest po wszystkim. Zdecydowanie czegoś mi zabrakło i właśnie dlatego czuję się rozczarowana. Mam poczucie, że autorka pisała tę książkę w pośpiechu i niedbale, nie przywiązując do niej większej wagi, przez co nie wykorzystała jej potencjału.

Z przykrością stwierdzam, że ta książka nie zostanie na długo w mej pamięci. Nie zapisała się niczym szczególnym. Można przeczytać, nie jest zła, ale niczym się nie wyróżnia. Powiedziałabym, że po prostu jest nijaka i niestety, przynajmniej w moim przypadku, nie zaskakuje. Zabrakło mi skupienia na emocjach, dłuższego zatrzymania przy poszczególnych wydarzeniach, zwłaszcza przy wyzwaniach, przed którymi stawali uczestnicy Paniki oraz głębszych portretów psychologicznych postaci. Nie udało mi się poczuć tytułowej paniki, a na to najbardziej liczyłam, sięgając po tę pozycję.