#9 Paula Hawkins "Dziewczyna z pociągu"

Autor: Paula Hawkins

Tytuł: Dziewczyna z pociągu

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 328

Moja ocena: 6/10

Rachel codziennie o tej samej porze jeździ tym samym pociągiem. Za każdym razem, gdy pociąg zatrzymuje się przed semaforem, kobieta obserwuje ludzi mieszkających w pobliskim domu. Rachel nadała nawet swoje imiona młodemu małżeństwu – Jess i Jason. Podczas obserwacji tworzy własne wyobrażenie ich idealnego życia. Jednak to, co widzi pewnego dnia, diametralnie zmienia losy wielu ludzi. Rachel jest przerażona, ale jednocześnie pewna tego, co zobaczyła. Tylko co powinna z tym zrobić…

Opis „Dziewczyny z pociągu” wzbudził moje nadzieje. Z niecierpliwością czekałam na tę książkę. Dodatkowo zachęcające słowa Stephena Kinga krzyczące z okładki podsycały moją ciekawość. I chyba za dużo się spodziewałam, bo jednak thriller mnie rozczarował.

Mówię, że nie wiem, co ze sobą począć, że jestem zagubiona i za dużo czasu spędzam w swojej głowie.

Nie poczułam tego dreszczyku emocji, który tak uwielbiam przy wszelkiego rodzaju kryminałach. Nie czekałam z niecierpliwością na to, co będzie dalej i nie zarywałam nocy. Po prostu zabrakło tego czegoś. Być może samo moje nastawienie już zbyt wysoko podniosło poprzeczkę. Miałam też nieodparte wrażenie, że jest wśród tych wydarzeń zbyt dużo chaosu. Nie potrafiłam zidentyfikować się z żadnym z bohaterów. Do żadnego nie poczułam też sympatii czy niechęci, przez co nie poczułam się też bliżej świata wydarzeń.

Zdecydowanie natomiast przypadła mi do gustu forma, jaką obrała Hawkins.
Wydarzenia opowiedziane zostały z perspektywy trzech kobiet – każda z nich jest inna i znajduje się w innej sytuacji, ale losy wszystkich są ze sobą powiązane.

Nie wiem, gdzie podziała się moja siła, nie pamiętam jak ją straciłam. Myślę, że kawałek po kawałku odłupało ją życie, że się powoli zużyła.

Sam thriller przywołuje jednak na myśl jeszcze jedno pytanie. Między wydarzeniami toczącymi się wokół głównego wątku kryminalnego, gdzieś obok pozostaje wciąż problem podglądactwa. Rachel obserwuje młode małżeństwo, które o tym nie wie. Może nawet zbyt mocno angażuje się w ich świat, co powoduje że chciałaby stać się jego częścią. Częścią idealnego w jej odczuciu życia, które ona straciła. Życia, którego pragnęła. W pewnym momencie zadałam sobie pytanie – do czego doprowadziłoby młodą kobietę dalsze zaangażowanie w losy małżeństwa, gdyby nie zostało przerwane przez tragedię. Tego się niestety już nie dowiemy.

Codziennie powtarzam sobie "nie patrz" i codziennie patrzę. Nie mogę się powstrzymać, chociaż nie ma tam nic, co chciałabym zobaczyć, chociaż wszystko, co widzę, boli mnie i rani.

Książka dotyka też problemu samotności i tego, jak czasem bardzo pragniemy być kimś innym. Jak często mamy poczucie, że życie innych jest wspaniałe a tylko nas dotyka całe zło tego świata. Wówczas rozbudzone zostaje poczucie niesprawiedliwości i pojawia się pytanie – w czym jestem gorszy. To z kolei nakręca spiralę niechęci do samego siebie. „Dziewczyna z pociągu” obnaża to pozornie nieskazitelne wyobrażenie i ukazuje brutalną prawdę, że czasem każdy coś ukrywa. I tak naprawdę niekoniecznie zawsze chcemy o tym wiedzieć.