#2 Colleen Hoover "Hopeless"

Autor: Colleen Hoover

Tytuł: Hopeless

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 424

Moja ocena: 10/10

Moje serce jest szczęśliwe, że mam teraz gdzie pójść, kiedy nie chcę być tam, gdzie jestem. Teraz, gdy będę przestraszona, pomyślę o niebie, a ono może pomoże mi uśmiechnąć się, bo wiem, że zawsze będzie piękne, mimo wszystko.

Sky jest siedemnastolatką. Wydaje się być nieco dziwna, ponieważ uczy się w domu i nie korzysta z żadnych sprzętów elektronicznych. Przyjaźni się jedynie z Six. Gdy jednak przyjaciółka postanawia wyjechać na pół roku, Sky podejmuje decyzję o pójściu do szkoły publicznej. Nie spodziewa się jednak, jak bardzo ta decyzja zmieni jej życie. Na swojej drodze nastolatka spotyka Deana Holdera – chłopaka o złej reputacji.

Książka wciąga od pierwszej strony. Jest jak spotkanie osoby, które tak wiele może zmienić w naszym życiu. Ma w sobie wiele odniesień do doświadczeń i sytuacji, które mogą dotknąć każdego z nas. Z jednej strony pokazuje ogromną tragedię i jej konsekwencje, z drugiej zaś daje nadzieję i ukojenie.

Tragiczne przeżycia bohaterów miały ogromny wpływ na ich dalsze losy.
Właściwie warunkowały cały okres dorosłości i rzutowały na kolejne decyzje. Czytając historię Sky i Holdera pojawiało się u mnie wiele uczuć i przemyśleń. Z jednej strony ciężko mi sobie wyobrazić, co przeżywa osoba, która przeszła taką traumę, z drugiej zaś jestem pełna podziwu, bo właśnie takie osoby mają zazwyczaj największą wolę walki i doceniają najdrobniejsze rzeczy. Colleen Hoover pokazała, że każdy ma szansę na szczęście i że mimo nawet największego cierpienia, można zaznać spokoju i szczęścia. Zwykle jest to długa droga, często okupiona trudem, ale jest możliwa.

Chcę, żebyś pamiętała, kim jesteś, mimo tych wszystkich strasznych rzeczy, które cię spotkały. Nie masz z nimi nic wspólnego. One ci się po prostu przytrafiły. Musisz się pogodzić z tym, że to, co ci się przytrafia, nie jest równoznaczne z tym, kim jesteś.

To bardzo ważne słowa, które dla mnie są w pewnym sensie przesłaniem niesionym przez „Hopeless”. Nasze doświadczenia nas kształtują, ale nie decydują, kim naprawdę  jesteśmy. To my sami decydujemy, co z danym przeżyciem dalej zrobimy. I nawet jeśli spotyka nas ogromna krzywda, to nie ona wyznacza, kim jesteśmy i nie warunkuje dalszego życia.

Zorientowaliśmy się tego dnia, że nawet dorośli robią okropne rzeczy. Dzieci znikają. Najlepsi przyjaciele zostają od ciebie zabrani i nawet nie masz pojęcia czy żyją.

Zawsze zadziwia mnie również, jak wiele jest w stanie znieść ludzka psychika i jak bardzo człowiek potrafi być zdeterminowany w odnalezieniu siebie na nowo. Czasami wydaje mi się, że sama nie byłabym w stanie znieść takiego bólu. Z drugiej jednak strony nigdy nie byłam w takiej sytuacji (i obym się w podobnej nigdy nie znalazła) a jednak wiele osób w prawdziwym życiu pokazuje swoją postawą, że warto walczyć odnaleźć szczęście, nawet jeśli Twoje serce rozleciało się na milion drobnych kawałeczków. I może już nigdy nie będzie ono takie samo, ale czasami właśnie to posklejane i poranione potrafi kochać nawet mocniej niż to nigdy nie zranione.

To niesamowite, ile uczuć może wzbudzić głos, za którym tak bardzo się tęskniło. Wypowiedział zaledwie dwa słowa, a mam wrażenie, jakby moje serce rozpadło się na kawałeczki, a potem zostało włożone z powrotem do klatki piersiowej; mam tylko nadzieję, że będzie wiedziało, jak bić.

Miłość opisywana na kartach „Hopeless” fizycznie wyrywa się z klatki piersiowej, można to odczuć we własnym szybszym biciu serca, chęci jeszcze dynamiczniejszego przeglądania wyrazów, aby dowiedzieć się o dalszych losach bohaterów. Z jednej strony historia Sky i Holdera sugeruje, że miłość to przeznaczenie, z drugiej zaś jest formą ratunku dla poranionej duszy i odpowiedzią na wszystkie pytania. To ona scala i pozwala uzyskać siłę do zmiany i do zrobienia kolejnego kroku. To ona uczy najważniejszych wartości – cierpienia, szacunku i wybaczenia. I to ona staje się fundamentem do poszukiwań samego siebie, niosąc za sobą spełnienie i ukojenie.

Historia Sky i Holdera jest niezwykła. Towarzyszy jej krzywda, ból i cierpienie, ale jednocześnie niesie za sobą jedną z najważniejszych wartości. Nadzieję.

Oddech zmienił się z kontrolowanych wdechów i wydechów w niekontrolowane posapywanie. Zwykle to właśnie ten moment najbardziej lubię. Tę chwilę, kiedy każda cząstka ciała zamienia się w paliwo pchające mnie naprzód i jestem całkowicie skupiona na następnym kroku i niczym więcej.Następny krok.Nic poza tym.